حسین جاوید

روحوم یئنه لبریزی-سعادت...
یا رب، بو نه طوفانی-لطافت!؟
گؤیدن یئره ائنمیش كیبی جنّت،
یئر-یئر ساچیلیر نوری-مسرت.
هپ قول-قولا پورشئوقو شتارت
رقص ائتمه‌ده - آزاده‌یی-صنعت -
ارواحی-لطیفی-مله‌كیت.
بیلمم بو نه حالت، نه قییافت؟
یا رب، بو نه صفوت، نه صباهت!
هپ شعرله الحانی-زرافت
ممزوج اولاراق سانكی بو سات،
قارشیمدا گولومسر ابدیت.
بو لئوهه‌ی-اولویته، البت،
رؤ'یا دئیه‌مم، عینی-حقیقت...
اولماز بو قدر نشعلی رؤیا،
روحوم بونا قانئ دئییل اصلا.
هئیهات!.. بو بیر صحنه‌ی-سئودا...
بیر صحنه‌ی-سئودا كی، سراپا
مجذوب اونا هر بیر دیلی-شئیدا.
ارواحی-ملایك بئله گویا
ائیلر اونو حسرتله تماشا.
انواره بورونموش كیبی هر یئر،
آهنگی-مسرتله گولومسر؛
بین ناز ایله هر چوهره‌ی-دیلبر
عرض ائتمه‌ده بیر نعشه‌یی-دیگر؛
گؤزلر، هله گؤزلر، هله گؤزلر!..
یا رب، نه قدر جازیبپرور!؟
یا رب، نه قدر خاریقگوستر!؟
تیترك، داغینیق، شوخو فوسونكار،
قومرال، ساریشین، دالغالی ساچلار.
انظاری-تاماشاگره یوللار
منصور اولاراق بیر ییغین اشعار،
گاهی اولوب اذواقیله سرشار،
پورخنده ائدر هر لبی-سههار
پارلاق و بَیاز اینجیلر عیسیر.
افسوس كی، عومروم كیبی هر آن،
هر خطوه‌ده بو لئیلی-زرفشان
بیر هیچلییه اولماقدا شیتابان،
حسرتله باقیب ایشته اوزاقدان
دان ییلدیزی گویا ائدر اعلان:
“یاقلاشمادا آرتیق دمی-هیجران،
ائی مستی-محاسین اولان اینسان!
آل! ایشته گونشدن سیزه فرمان!..”